Yavru Kedi

 

Geçen gece marketten eve dönerken minicik bir yavru kedi yolumuza çıktı. Zayıflıktan ve bakımsızlıktan kemikleri dışarı fırlamış neredeyse, kahverengili tüyleri kirli ve daha annesinin yanından ayrılamayacak, kendi başının çaresine bakamayacak kadar küçük ve kimsesiz. Bir avuç bişey..

Bahçede bir iki tane anne kedi ve yine birkaç tane yavru kedi var, oradan biliyorum. Bizim Tekir Hanım; bu yıl doğan iki yavrusunu bizden bile saklayarak depoda büyütmüştü ve yanlarından da hiç ayrılmamıştı. Yavruların gözleri açılıp, depoda etrafı keşfe çıkmaya başladıktan sonra bile bizden kaçmaya devam ettiler. Bulduğumuz yavru kedi ise tam aksine yanımıza geldi ve yalvarır gibi miyavladı. Annesinin olmadığına hükmedip yanımıza aldık. Evde verdiğim sütü büyük bir iştahla yedi ve o gece olaysız geçti.

Ertesi sabah, Tekir Hanımı kucağımıza alıp severken, bir yandan da yavru kediyi yanına getirdik. Tekir yavru kedinin sütannesi olduğunu 🙂 Baştan pek anlamadı çünkü başını sevip okşuyorduk ve emzirdiği yavrunun kendi yavrusu olduğunu görmüyordu. Fark edince hemen yavruya kızarak kalktı…

Özellikle kız kardeşim, sabırla denemeye devam etti. Bu arada Miniş ismini verdiğimiz yavruyu da yıkayıp temizleyerek ve besleyerek özel bir bakım yaptık.

Aradan 3-5 gün geçtikten sonra gördük ki, Tekir Hanım, hem miniş i emziriyor hem de onu yalayarak seviyor 🙂 Tekirin artık kocaman olan yavruları da minişe dostça davranıyor.

Sizi bilmem ama bu olaya şahit olduktan sonra kedilere (hayvanlara) olan sevgim bir kat daha arttı.